Forever and a day

Kolejny blog, którego nie prowadzę, choć bardzo bym chciała. No, cóż, trudno... Ale przecież piszę książkę o Nim (nie o blogu...), więc i tak będzie upamiętniony na zawsze.

Ale dobra, bo fakt, że przypomniałam sobie o blogu, nie wziął się znikąd.

Wczoraj miał urodziny. 33. Już rano wysłałam życzenia. Po południu odebrałam podziękowania. Wieczorem napisałam do koleżanki, że mam doła, bo ciągle myślę o tym, jak musi się świetnie bawić z żoną w swoje urodziny. I wtedy stało się coś, co uznałam za paranormalny zbieg okoliczności. Bo przecież normalnie tak się nie dzieje...

Napisałam do koleżanki, po czym przelogowałam się na Facebooku, bo Jego żonę mam zablokowaną (nigdy nie napisałam do niej ani słowa, a ona odbiła mi faceta i jeszcze obrażała mnie w prywatnych wiadomościach), więc korzystam z dawnego konta służbowego, które służyło jako admin dla fanpaga sklepu. U niej bez zmian (ustawiła prywatny profil, więc nie spodziewałam się niczego nowego). W drugim pokoju leciał program o śpiewaniu. Kiedy bylam na jej profilu, zaczęła się "Jolka, Jolka..." - a kojarzy mi się wyłącznie z Nim, bo (niekoniecznie trzeźwy) śpiewal to na cały głos razem z bratem w ostatniego wspólnego Sylwestra. Gdzieś mam to nawet nagrane.

I leci sobie "Jolka, Jolka...", ja mam już niegrzeczno-smutne myśli o tym, że pewnie żona daje mu urodzinowy orgazm, a w tym momencie On pisze jeszcze raz dziękując za życzenia. Łącznie 3-krotnie w jednej wiadomości. Już włączyła mi się czerwona lampka, bo to było dziwne.

Napisałam do koleżanki, że niektóre zbiegi okoliczności są urocze, ale jednocześnie aż przerażające.

W tym czasie on napisał kolejną wiadomość. Wysłał zdjęcie siebie i kolegi, napisał, że świętują Jego urodziny. Ja napisałam mu o "Jolce...", On wysłał zdjęcie ekranu - z kolegą mieli włączone karaoke i akurat było "Nie płacz, Ewka" (też miałam gdzieś nagrane, jak na cały głos śpiewaliśmy to w samochodzie).

Chwilę później poprosił o numer telefou. Śmiałam się, że nawet mąż chyba może mieć numer innej kobiety, skoro nie widział jej od lat, więc ma przestać ciągle kasować. Ostatecznie dałam.

Zawdzonił po ok. 20 minutach. Dzwonił tej nocy wielokrotnie. Znów dużo mówił o seksie, ale mówił też, jak tęskni, jak było nam dobrze. Męczył mnie pytaniem, czy jeszcze Go kocham. Odpowiadałam "tak", ale On dążył do zmuszenia mnie, żebym powiedziała pełnym zdaniem, a nie tylko "tak". Po iluś Jego próbach - powiedziałam.

I wtedy mógł powiedzieć "ja ciebie też"........

Czekałam na to ponad 4,5 roku. A kiedy usłyszałam, przepłakałam chyba 2 godziny. Nie przepłakałam, przeryczałam jak pokopana. Chyba nigdy aż tak nie płakałam.

A niby wiedziałam, bylam tego pewna.

Niby na to czekałam.

A boli nieznośnie, bo przecież, co z tego, że oboje kochamy, skoro nic nie da się już zrobić........?

Kiedyś moje mama powiedziała, że najsmutniejsze historie miłosne to nie te, gdy ktoś umiera, tylko te, gdy oboje żyją, ale nie mogą być razem. Byłam wtedy z Nim i jakoś tak wyszło, że powtórzyłam mu teorię mojej mamy. Po jakimś czasie uznał, że to prawda, właśnie tak jest.

No to teraz mamy tak w naszym życiu...

I ja sobie z tym zupełnie nie umiem poradzić.

Owszem, nie pisałam przez długi czas. Prawie 2 miesiące. Ale to ja, a ja tak mam.

Poza tym nie odezwał się. Nie przyjechał, mimo tak wielkich zapowiedzi.

To znaczy nie, przepraszam, odezwał się... Ni stąd, ni z owąd, zapytał, czy dochodzą maile. Nie wiadomo jakie maile, nie odpisał, kiedy potwierdziłam, że tamten doszedł. Wiem, coś znowu działo się w Jego głowie. Ale znów nie rozumiem, więc mogę tylko czekać.

Czekanie... Nie macie pojęcia, jak wiele razy czekanie było jedynym, co mogłam robić. Mam w tym ogromne doświadczenie, można nawet rzec, że jestem profesjonalną czekaczką.

Gdyby nie to, że mój tryb życia jest (co najmniej) nienormalny, to powinnam dodać 2 posty, ale musiałam odespać tamten poranek pełen emocji, jednocześnie pracując, zarywając kolejną noc i gdyby nie cudowny wynalazek zwany kalendarzem, to nie miałabym pojęcia, jaki dziś dzień tygodnia i miesiąca.

Zalogowałam się przedtem i zaczęłam pisać o tym, jak bardzo się boję, że On wystraszy się samego siebie, tego, co zrobił odzywając się do mnie i zerwie znów kontakt na zawsze. Ale wzywała mnie praca, więc nie dodałam posta.

I może dobrze...?

Może dobrze, bo dnia kolejnego (trudno się połapać, gdy dniami głównie się sypia, a nocami żyje) odezwał się w sprawie zamówienia ze swojego sklepu. Wyjaśnił, że wczoraj był zmęczony, że nie ma czasu, że otwarcie sklepu stacjonarnego zajmuje mu prawie całe myśli... Ok. Zaakceptowane.

Co nie zmienia faktu, że wewnątrz krzyczę. Że ogromne łzy zalewają mi koszulkę, klawiaturę i momentami uda. Bo przecież wiem, że On jest żonaty. Że może niekoniecznie szczęśliwie...? Że to jej wina, bo mogła Go najpierw poznać i przekonać się, jaki jest i jakie ma problemy...? Nie zmienia to faktu, że to ona go usidliła, a On wplątał się tak bardzo, że nawet gdy czar pryśnie, nie będzie mu łatwo wyplątać się z tych sideł.

A nasze dziecko... Chciałabym móc porządnie Nim potrząsnąć i zapytać, jakiego dziecka nie chciałam, że uznał to za powód do odejścia.
Owszem, oficjalnie nigdy nie chciałam dzieci. W mojej rodzinie nie cierpi się, nie akceptuje dzieci i co to oznacza, przekonałam się i przekonuję nadal. Bo mimo 30+ nadal jestem tu dzieckiem.

Ale On był tym jednym z dwóch, którzy znali prawdę. Tym jedynym, który wiedział wszystko. Tym, który niecałe 4 miesiące przed odejściem otrzymał maila z moim płaczem, że tak bardzo chcę być mamą. I odpisał na tego maila. Niecałe 4 miesiące przed odejściem, niecałych 8 miesięcy przed ślubem napisał "Kochanie, będziesz świetną mamą! (...) możemy mu dać tyle miłości! Jesteś JEDYNA!".

Niecałe 4 miesiące przed odejściem... A wiecie, o czym rozmawialiśmy 15 minut przed Jego odejściem...? O butach ślubnych. I sam przedwczoraj przypomniał mi, że o jego spinkach do mankietów. Po czym w kwadrans wywołał sztuczną awanturę o coś sprzed pół roku, żeby trzasnąć drzwiami, 2 dni później zapytać "I co z nami będzie?", nigdy więcej nie pojawić się, nie oddać moich rzeczy, nie oddać pieniędzy, które wziął już po odejściu, żeby zamilknąć na ponad 3 lata. I żeby po takim czasie powiedzieć, że to dlatego, że nie chciałam być matką.

Brzmi głupio, prawda...?

Ale nie macie pojęcia, ile rzeczy brzmi głupio z ust kogoś, kto ma podejrzenie ChAD, ale nigdy nie dał się zdiagnozować. Kogoś, kto być może ma ze sobą problemy, jest nierozgarnięty, a jednocześnie... był, jest i będzie najważniejszym człowiekiem na świecie dla kogoś innego. Bez względu na wszystko.

Więc to dziś...

Chwila, na którą czekałam tyle lat, w którą nie wierzyłam, choć każdego dnia miałam nadzieję, że nastąpi.

Odezwał się. Pierwszy raz od ponad 3,5 roku oficjalnie się odezwał. Pierwszy raz od niemal 4 lat słyszałam Jego głos. I wiecie co? Tak bardzo się opierałam, tak długo nie chciałam podać numeru, a... to był ten mój ON. Taki sam jak wtedy. Rozmawialiśmy zupełnie tak, jakby po prostu był u rodziców i jakbyśmy mieli zobaczyć się wieczorem, wpaść sobie w ramiona i żyć razem jak zawsze...

Tylko te momenty, gdy mówił o żonie i córeczce... Gdy mówił, że jest autorytetem dla syna... To tak bardzo nie pasowało do reszty 

Był tak bardzo mój, a jednak ani trochę... Choć przez prawie 5 godzin rozmowy cały czas czułam się wreszcie znowu sobą. Nikt inny nigdy nie dał mi tak niesamowitego spokoju i tak ogromnej akceptacji. Nikt inny nie dawał mi być sobą w 100%, nikt nie akceptował we mnie wszystkiego, sprawiając, że czułam się szanowana, kochana i ważna, ot tak, bez powodu.

Przez prawie 4 lata, dwie próby samobójcze, miliony wylanych łez, tysiące chwil zwątpienia, przez niepełnosprawność, choroby, brak pomocy i brak nadziei, zapomniałam, jak bardzo można czuć się swobodnie i dobrze, jak można rozmawiać nie przejmując się tym, jak głośno/cicho, szybko/wolno, głupio/mądrze się mówi. On nigdy mnie nie poprawiał, nie uciszał i wszystkiego, naprawdę wszystkiego, co miałam do powiedzenia, zawsze słuchał z zainteresowaniem. Bez względu na to, czy wyczytałam coś ciekawego o 4 nad ranem i budziłam Go, żeby szybko powiedzieć, bo to "takie fascynujące!", czy dzwoniłam nad ranem, bo całą noc czekałam, żeby powiedzieć, jaki plan na naszą przyszłość wpadł mi do głowy. Albo gdy znajdowałam u siebie kolejne objawy urojonej choroby. Albo gdy nasz Pies zrobił kupę o śmiesznym kształcie. Mogłam mówić WSZYSTKO, a on zawsze słuchał i nigdy nie miał pretensji.

Tak. On mnie kochał. Nie może się wyprzeć. Czułam to z każdej strony. I nawet, kiedy zadzwonił opowiadać o swojej rodzinie (choć dzieci tylko prawnie są jego, nie on jest ich ojcem biologicznym), czułam się dawną, swobodną, prawdziwą, akceptowaną sobą.

I nikt nie może mi zabronić czekania na cud. Nie pierwszy i nie ostatni raz pokazał mi dziś, że cuda istnieją...

Ach, czyli ten blog będzie też o cudach! O cudzie miłości... Ona naprawdę istnieje. I choć może teraz łzy spływają mi z obu oczu, to zapewniam Was, miłość - nawet, gdy boli - jest najwspanialszym uczuciem na świecie.